Muhalif - Tam Vakti

Tam Vakti

Tekil birinci şahıs, belirtili bir nesne
Mesnetsiz bir yüklem, zarfında bir zaman
Amansız imlâ hatâlarına ket vuran kelepçeler
Her neyse.. Hiç kurmadım say o tümceyi
Günleri torbasına dolduran esnafmışım gibi
Dilimde dünden kalma şarkılarla örttüm kepengi
Dengi olmayan bir sükûnete boğuldu akşam
Haylaz bulutların örttüğü güneş düşerken gurûba
Rûha değen bi' merhemdi elzem olan
Tende solan çiçeklerin yeşerdiği mezar tadında mevsim
Devrim özlemi çekenlerin uykusuz gözlerindeyim
Özlemin de bir tadı var, demlenirse tavında
Yarından biraz önce, bugünün tam akabinde
Tâkibinde gecenin, gündüzünse hemen peşinde
Delirmeye ramak kala, aklı üç beş geçe
Dümene geçmek üzereyim nefeslenip küpeştede..

Düşünür dururum dünümü
Dudağımda tütün tadı bâki

Bulutlar kuşatmış önümü
Demir almanın tam vakti..

Yelkeni rüzgârla doldurup yol aldım hayattan
Alttan alta bir akıntı sürükler kürekleri
Yüreklerinde endişeden zerre tutmaz forsalarım
Bocalarım biraz ve sonra dizelerim akar gider
Sâhiden gözünden okurum ateşten kelâmları
Selâmlarım aynamda gördüğüm o câhil şâiri
Hayli keskin kalemi, lâkin kendi kanına teşnedir
Keşfedilmedikçe kaybolur karanlığında öylece
Gölgeden bir esvap almış sırtına
Sırtarır üzgün yüzü büküldüğünde boynu
Yontulur yanakları lavdan nehirler dökerken
Çökerken avurtları der: Ölmek için çok erken
Yok etmez ilhâmı bölünen uykular
Duygulardan arta kalan bol iyotlu tortular
Korkularla sınanmış çocukluğumda bir yanım
Bir yanım güvertede oturup yaşamı sorgular..