Muhammed Acar - Sen Yoksun

Sen Yoksun

Sen yoksun!
Dudaklarımızda naatlar,
Kulaklarımızda çöl kızlarının yaktığı ağıtlar…
Gecelerimizde karanlıklarımızı aydınlatan nurun var,
Sen yoksun!
Sen gittin!
Matem düştü payımıza,
Renklerin tonları soldu.
İlkbaharımızın yeşili,
Yazımızın güneşi soldu.
Sen gittin!
Ekinimizin hasadı yitirdi bereketini.
Günlerimize gece, gönüllerimize hazan düştü.
Sen gittin; her saniye bir asır şimdi,
Sen gittin; hayat aldırmaz oldu hüzne…
Sen yoksun matemlerdeyiz Efendim sen gittin güllerim yitirdi rengini
Kan kokar sokaklar bir kez gel Efendim kurtar bu azaptan
Huzur dünyadan çekildi efendim!
Bizler yenik düştük zamana,

'Hayat ancak ahiret hayatıdır” sözünü unuttuk,
Hüsrandayız şimdi…
Senden sonra karanlıklar içinden doğup büyüyen,
Her yanımızı çepeçevre kuşatan aydınlık bir çağrıdır payımıza düşen hasretin.
Senden sonra sonbahar olsa da yaşanan mevsim,
Sonsuzluk âleminden müjdeler veren,
Her kışın bir baharı olduğunu hatırlatan sözlerin var hâlâ…
Ve bizler…
Bizler, hüzün devirlerinin çorak topraklarında açan güller gibi,
Aydınlığını kuraklığımıza rahmet yapmak için arıyoruz
Ümitle ve sabırla toprağın tohumu beklediği gibi ilkbaharı bekliyoruz…
Efendim!
Bizi de kendi sancağının altında yaralarına merhem bulmuş ümmetinden eyle!
Ben sana sıkıca sarılayım,
Sen bırakma beni hiçliğin kötürüm kollarına!
Bırakma!
Sen yoksun matemlerdeyiz Efendim sen gittin güllerim yitirdi rengini
Kan kokar sokaklar bir kez gel Efendim kurtar bu azaptan